Излишно е да го „дефинирам“, да го ограничам значењето на овој збор со некоја глупава филозофска мисла...
Потрагата по љубов... Хмм...
Тесно поврзана со убавината...
И не... не мислам на онаа „убавина“ која „се мери“...
Не мислам на онаа „убавина“ која ја гледаш и ти пробудува неколку хормончиња...
Не мислам на онаа „убавина“ речена само како збор...
како... празен збор...
Отприлика, волшебната моќ на онаа „вистинската убавина“ е срцето, главна есенција на сета таа моќ што ја дава љубовта...
„What delights us in visible beauty is the invisible.“
На што се е способен човекот за да го добие „Парфемот на љубовта“...
На што се е способен човекот кога е поведен од „Парфемот на љубовта“...
Смешно е ова чувство да се „врами“ во неколку пасуси испишан текст... Невозможно...
Уште мислите дека тропам глупости?
Мислите дека сето ова е некаква си метафора за искуствата од мојот личен живот?
Се лажете...
Само...
Појдете до најблиската библиотека... Побарајте ја книгата „Парфем“ на Патрик Зускинд...
Исто така и филмската адаптација на книгата доста веродостојно ја прикажува нејзината душа... Доколку немате/не сакате фантазијата да ви го разбранува мозокот...
П.С. (за оние што ќе се решат да ја читаат книгата)
Кога ќе ја завртите и последната страница од книгата...
Прашајте се: „Дали беше добра?“...
и...
почувствувајте ја глупавата, магична опијанетост во вашите „избуричкани“ мисли...
П.П.С. Еве го и трејлерот за филмот:
благодарам...
Објави
35 коментари:
Ljubov...nedefinirano cuvstvo,cuvstvo poradi koe sto najmnogu stradame.Tesko e koga ljubovta ne ti e vozvratena,a sepak se trudis da ja sokries taa bolka dlaboko vo sebe,pokazuvajki naesmeano lice na site strani.No dali toa cuvstvo sto te ubiva vo vnatresnosta,mozes da go nasocis kon druga strana...?Zosto samite si dozvoluvame da bidime robovi na ljubovta sto ja imame kon taa licnost a sme svesni deka i pokraj site napori se e beznadezno?Zosto dozvoluvame da bidime iskoristuvani?Zarem tolku e posilno toa od nas pa poradi toa ne mozime da mu se sprotivstavime na toa cuvstvo...ljubov?Zosto...?
Гледај го филмот...
Не коментирам на тема „ЉУБОВ“ повеќе...
Затоа што тогаш размислуваме со срцето,а не со мозокот.Дозволуваме да не понесат чувствата и иако знаеме дека се е залудно,сеуште се надеваме.Затоа што надежта последна умира.
Љубовта доаѓа тивко,нечујно.Кога најмалку се надеваме и кога најмалку ја посакуваме.И се прашуваме што ни се случува кога ќе сватиме дека веќе не сме тие истите,се прашуваме која е онаа сила што може да не промени.Да ни даде невидена енергија и сила да го направиме невозможното и да не облее во солзи на обична балада.Додека да сватиме дека сме станале нечии робови,но не на човек,туку на чувство,веќе нема спас за нас.Колку и да се противиме еден мал дел од нас секогаш ќе сонува и ќе се надева.
Дури и да најдеме утеха во друга прегратка и да си мислиме дека сме преболиле,оној мал потиснат дел сеуште постои и тагува.Се додека тој постои,постои и љубовта и надежта,постоиме ние.
Navisitna koga sme vodeni od srceto zgresavame...no zosto togas ne sakame ili ne mozeme da go korisitme razumot vo tie momenti koga znaeme deka gi pravime najgolemite greski...mozebi zatoa sto ni godi da bideme srekni za eden mig...da mu ja podarime taa sreka za eden mig na srceto a potoa povtorno da ostane samo nadezta i toa cuvstvo sto sekoj den se poveke i poveke ne ubiva...za ponatamu pak da si dozvolime da bideme povreduvani.Toj sto saka i sto sakal znae kako e da se strada za smetka na nevozavratena ljubov.
Можеби сакаме да бидеме повредувани,можеби сакаме да страдаме за потоа да знаеме што е вистинска среќа.Среќата најдобро се чувствува после големо страдање.После дождот доаѓа сонце.Колку дождот бил посилен и подолг,толку сонцето подолго и повеќе ќе пече.На почетокот ќе биде мижуркаво и послабо,се додека не ги исуши сите траги од дождот.
nestoto da se napravi vecno...
toa e "parfemot"...da se ima nevozmoznoto...nevidlivoto i nedopirlivoto...
So srceto ne moze da se razmisluva.
LJubov,ljubov,ljubov...i pak ljubov...veke mi se zdosadi da komentiram na taa tema...Na koj nacin da definiras postojano ostanuvas na istoto...Tomi daj ako mozis stavi nekoj druga tema za komentiranje:)
...do posledniot anonym.
A da ne ti e zdosadeno i od zivotot slucajno?
I sto temi tomi da stavi na onie sto im e dosadno sekogas ke najdat pricina da se dosaduvaat.
A nikoj i ne barase od tebe da komentiras za ljubov.
Temata e film.
Tesko na onie sto ljubovta im smeta vo zivotot!!!!!!
Народе...
На овој пост напишав како јас ја доживеав книгата, и каков впечаток ми остави филмската адаптација на истата...
Постов е само препорака за книгата/филмот...
Макар да, како што кажав, го напишав со ЛИЧНИ импресии кои ми останаа, и на кои би можело да се коментира...
Од сите коментари, успеав да прочитам само еден кој поконкретно беше за темата:
nestoto da se napravi vecno...
toa e "parfemot"...da se ima nevozmoznoto...nevidlivoto i nedopirlivoto...
... коментар шо' ме бендиса... шо' со две реченици ја опишува скоро целата поента на делото „Парфем“.
Јас не ве терам да коментирате на тема „љубов“...
Ако и самите видовте, кажав дека нема ни да коментирам повеќе на тема „љубов“...
Барем не во догледно време :-)
Тоа е тоа...
П.С. Имам некои предлози за теми од други лица... Ко' че' дојди време :-)...
mislis deka Toj uspea?
ljubov...malku precenet zbor..kolku samo emocii,energija potroseni samo za eden zbor,edna licnost.dali mozebi nie svoevolno stanuvame robovi?na kraj znaeme deka site cuvstve se od mozokot,no koja e taa hemija megu dvajca luge i dali navistina postoi ili e samo isforsirana fraza nametnata vekovi nanazad?
до d...
На кого мислиш ТОЈ? Мислиш на Жан Батист Гренуј?
Не успеа...
Зошто?
Че' напишам ако мислиш за НЕГО :-)...
na nego mislev...
mislam deka uspea.
Зошто мислиш дека успеа?
Да... Тој успеа да го создаде „парфемот“...
Но... Баш на крајот заклучи дека „парфемот“ не е неговата цел во животот, како што дотогаш си мислеше...
Кога забележа дека луѓето се вљубуваат во „неговиот“ мирис, а не во самиот него (зашто, тоа и не е негов мирис), се разочара уште повеќе...
Тогаш се решава се да заврши... како што заврши... (да не им го уништувам задоволството на оние шо' го немаат гледано, а шо' планираат да го гледаат филмот (или книгата да ја читаат))
Баш ме интересира зошто мислиш дека успеа?
na pocetokot na postov ti tomi ni predlozi da se zaprasame dali knigata e dobra. pa knigata ne ja procitav(zaradi nedostigot na vreme) ama zatoa go izgledav filmot... i mislam deka gresis...dali voopsto treba da komentirame za vrednosta na knigata i nejzinata "dobrina" ili pak da se zaprasame koja e nejzinata poenta? i dali voopsto vo ova delo poentata bese vo vrska so toa da se napravi nestoto vecno? Zan Baptist sakase da go zacuva mirisot zasekogas i go zacuva vo sisence.. no dali go zacuva toa sekavanje i toa cuvstvo vo svojata glava? ili sozdade samo bleda fotografija na ona sto go cuvstvuvase kon crvenokosata od pocetokot na filmot ili knigata...lugeto go sakaa negoviot miris koj sepak bese del od nego zatoa sto bese negova kreacija...isto kako sto lugeto go sakaat leonardo da vinci zaradi negovite dela koi ne se samiot toj.
site mirisi gi sozdade Toj vo sebe prvo...
sakajki ubavinata da ja podeli so drugite pocna da sozdava parfemi...
...
сакајќи убавината да ја ЗАДРЖИ САМО ЗА СЕБЕ, почна да креира парфеми...
т.е. почна да креира парфеми се со цел за да се научи како да го задржи мирисот „од се живо и диво“...
тој не сакаше да ја сподели убавината со останатите луѓе... тој ја сакаше само за себе...
во еден дел, (ова го нема во филмот), тој дури и пробува да го копира човечкиот мирис (и делумно успева, дури и си создава повеќе парфеми: еден за да го игнорираат, друг за да го забележуваат, трет за да го оставаат на мира итн.), и забележува дека луѓето, сепак, не остануваат рамнодушни на него, како дотогаш... за разлика, пред ова, никој не ни го забележуваше... тогаш, неговата цел му стана да создаде таков парфем, со кој сите луѓе би му се поклонувале... мислиш дека создавањето на парфемот е за да ја сподели убавината со останатите?
патем, тој ги мразеше луѓето од дното на душата... во една од последните сцени, ги гледаше сите тие патетични глупави суштества како паѓаат во транс, а и самите не знаат зошто... а знаеше само тој... тој, и никој друг...
и, да... можеше да му прати намирисано писмо на папата, и да го прогласат за нов месија... можеше кралевите да ги натера да му ги бакнуваат нозете...
зошто, покрај сета оваа можност да го сподели парфемот со останатите, тој се реши на таков чекор... и тоа во „најзабаталеното“ место во Париз... во она, најсмрдливото... онаму, каде што се роди...
патем, во филмот е добро кажано ова... тој на крајот откри, дека не е ист со сите луѓе... дека не може да сака, и да биде сакан... а тоа претставуваше најголема трагедија за него...
и тогаш за прв пат во неговиот мозок водеше љубов со црвенокосата...
парфемот, беше негова креација...
но мирисот... мирисот не беше негов...
тој сеуште беше оној, никаквиот...
оној кој не го забележува никој...
оној, кој нема никаков мирис...
sepak dali navistina toj ne bese zabelezan zaradi sebe?
jas mislam deka bese zabelezan
Парфемот на него беше забележан...
Самиот тој - не...
Ти текнува на сцената кога го фрла парфемираното шамивче, и кога сите го насочуваат вниманието кон тоа шамивче, а не кон него?
Не се работи за парфем... ...или за „добар“ нос... Се работи за опис на гение. Колку е доволно да посакуваме некои работи? Дали јас сум било кој и за било кое нешто? Гренуј - крлежот зошто од почетокот беше одбиен од средината? Па се осмели свештеник да рече дека сака што побрзо да се оддалечи од бебето. Тоа е во ред?!?!? Не ги оправдувам постапките од Гренуј, но сепак, тој е плод на суровото општество. Па зарем не сме и сите ние? На пример, Леонардо Да Винчи, вршел секакви истражувња врз луѓе. Во ред е да вознемируваш некои лешови? Или ајде, во ред е за него, за него крената е позитивна „прашина“? Не е воопшто религиозно, но сепак, да ги имаме сите карти во своите раце. Генијалноста се величи со постапките, со храброста... Колку сум подготвен да жртвувам за мојата генијалност, ако воопшто ја имам? Убиство, да немам семејство или пријатели? Да немам љубов? Со тоа се величи генијалноста, и поради тоа се пречекорува линијата со лудоста. Не од нас, баш од тоа општество. Кој е колку генијален? Не знам, но знам дека сите ќе направиме одредена жртва, но кој колкава?!? Од Вас зависи...
Не ги оправдувам постапките од Гренуј, но сепак, тој е плод на суровото општество.
Зошто секогаш кога слушнам некој како го обвинува општеството за својата ситуација ме прави нервозен?
Мене баш ми е фино со својата положба во општеството, а јас пишувам всушност за Гренуј. Тој дали ќе се осудеше да убие ако животот во тоа општество не е сведен на минимум, па повеќе вредат парите од човечкиот живот? Ако на сите му вредат повеќе парите од нечиј живот, тогаш зошто на некој да не му вреди генијалноста повеќе од нечиј живот? Не го оправдувам ни едното ни другото, но ако ТРЕБА да одбирам, дефинитивно би го одбрал второто... И не се нервирај толку, не е твоето размислување универзално, постојат и многу други, а и плус тоа, губиш од лепота. :))
Да... Секој си има право на свое мислење... Не реков дека сите треба да мислат како мене... Реков дека МЕНЕ ме нервира... (а то за лепотата... ок, не се нервирам повеќе)...
Не ги оправдувам постапките од Гренуј, но сепак, тој е плод на суровото општество.
Пак го препрочитувам ова...
Тој е плод на неговата генијалност... Заради НЕГОВАТА генијалност, и заради недостатоците кои таа му ги носи, општеството го третира така... На крај краева, сите ние си бараме некое си место во општеството каде што мислиме дека најмногу ни одговара...
Не спомнувам пари... Не спомнувам генијалност... Спомнувам само дека КАКО ОПШТЕСТВОТО НЕ ТРЕТИРА, ЗАВИСИ ОД НАС...
Поточно кажано, ОПШТЕСТВОТО Е ПЛОД НА ПОСТАПКИТЕ НА ИНДИВИДУАТА... така некако...
А инаку, кога слушам некој како вели дека општеството е криво, вака-така... Се нервирам, зашто така никогаш нема да го промениш она што не ти се допаѓа... Така би се движел по шаблон: „такво е општеството...“
П.С. Ова е мое мислење... Не барам да (не) се согласуваш со истото... Само почитувај го! :-)
Патем, не сакам да се мешам во ничија социјална состојба... Објективно коментирам...
А конкретно за Гренуј...
Тој немаше таква претстава изградено за пари... таква, „каква што треба“...
Тој немаше таква претстава изградено за генијалност... таква, „каква што треба“...
Тој само сакаше да ја задржи убавината за себе...
Не беше за пари...
Не беше за генијалност...
...
Беше за љубов... она, кое на крајот не го најде...
„Не мора да согласувате со нечие мислење, но треба да го почитувате“ :))
Општеството може да биде плод од бебе?!?!?
Ние навистина сами си ја плаќаме цената за нашата генијалност, но тука има еден ВАЖЕН факт: општеството одредува во голем степен каква е жртвата...
...Ако човечкиот живот во тоа општество не бил сведен на толку минимално значење, па да се купуваат луѓе со пари, од каде некој би ја знаел вистинската вредност на човечкиот живот, или воопшто, на нечиј живот? Дали ние денес воопшто ја знаеме? Се почнало од пред милиони години, кога се убивале луѓе за пичкин дим, па сме стигнале до овде да разговараме за тоа, за вредноста на еден живот. Малку навлегов во ова, ама идејата ми беше дека Гренуј воопшто немало да се осмели да убие, (барем по претпоставка, со големи шанси), ако бил воспитуван во едно „хумано, човекољубиво“ општество...
...Ако бил одгледан во организацијата „Заштитете ги животните“, побрзо би се убил тој отколку да ја свари мачката.
Генијалноста и лудоста се граничат со тоа колку си подготвен да отстапиш од некои норми на општеството, или воопшто, од средината. Гренуј воопшто не бил принуден да направи некоја голема жртва. Па колку деца за ПАРИ биле продавани во кожарата, каде за пет години максимум имале 99,(9)% загарантирана смрт? Тоа не е убиство?!? Тие тоа го правеле за пари, а Гренуј за својата генијалност, или лудост.
Во секој случај, многу добар филм, и многу добра книга...
P.S.: Гледај го Престиж...
definirajte genijalnost ve molam...
dali dosega znaevte deka lugeto kako Grenuj na svetov deneska gi ima samo 100-tina i tie rabotat vo renomirani industrii kade sto mirisot e navistina vazen za naukata... niv gi vikaat "nosovite".. pa dali i negovata SPOSOBNOST da razlikuva i da cuvstvuva zasileno nad 1000 razlicni mirisi bez da razlikuva prijaten ili neprijaten miris (koja mu e dadena od prirodata ili e so genetski predispozicii) mozeme da ja nareceme genijalnost? ili zboruvame za posledicite od negovata darba vrz negovata mentalna sostojba? opstestvoto ima delumno vlijanie vrz edna licnost... zatoa sto ako nekoj pocne da se odnesuva loso so nekoj drug zatoa sto ovoj predhodniot nesto mu zgresil, navreduvaniot moze da se obide da ja popravi svojata greska ili pak da se zasili zelbata za povtoruvanje na istata greska a mozebi i polosa poradi nanesenata navreda vo samoodbrana... se ima vlijanie na edna licnost...ama sepak nie go izbirame svojot pat (kako sto Granuj izbra da ubie a ne da zamoli za da go dobie svojot parfem)...
Ако не е генијалност да разликуваш толку мириси, тогаш што е (конкретно во врска со мирисот)? Самата помисла дека тој не припаѓа таму, и се чувствува отфрлен го прави посебен, а неговата дарба генијален. Неговата ментална состојба сведочи дека тој е подготвен да жртвува некои работи за својата генијалност, што кажува навистина дека е мала границата помеѓу генијалноста и лудоста...
abe ili ne sve salam il vi cadi umo dali se zamaram so vakvi gluposti
Ме буните.......многу......... Може ли да ми кажете дали според вас воопшто постои разлика меѓу генијалност и совршенство, а ако постои која е?
Според мене, совршенството не постои во никој (реален) случај... Се што правиш, може да биде само чекор поблиску до совршенството, но да го достигне - не...
Конкретно, во филмот... Парфемот е еден вид симбол на совршенството... т.е. генијалноста е искористена во создавање на совршенството... Но, сепак... Која е неговата цел, кога со неговото создавање самиот Гренуј сфаќа дека ТОЈ самиот не е совршен, туку парфемот... Па што фајде да оставаш кај другите слика на совршенство, кога самиот во себе знаеш дека ТОА НЕ СИ ТИ...
Патем, има генијалци меѓу луѓето, НО НИКОЈ НЕ Е СОВРШЕН... Затоа сме и луѓе... а не богови...
Книгата и филмот се меланхолично опвливи, магични, невидени... Книгата посебно. Го послушав еден мој другар, првин ја читав книгата, па после го гледав филмот. Штета некој што не ја прочитал книгата, прекрасно доловени моменти, од кои некои за жал ги нема во филмот, и затоа му спуштам капа на Патрик :).
Жан, според мене, е еден обичен смртник, со еден многу необичен осет за мирис. Типичен исто така, психопат, кој сака да живее во нешто што не е негово, и на крај сваќа, но џабе, многу доцна. Има многу да се зборува на оваа тема, али едно прашање сакам да одговорам од Томи... ДАЛИ УСПЕА?
ТОј успеа, ДА, но што? Да создаде мирис, на кој сите ќе му се поклонуваат, но не него, туку на мирисот на девојките. (типичен момент за тоа, е кога сите ќе се навртат кон шамивчето, и никој не го гледа него) ТОј не успеа ништо, усвари успеа да убија невини девојки, да направи најубав парфем, но на крај се покака. :/
Нема врска, топ филм, прекрасна книга...
Ајт, јас заминав да видам до каде е мојот парфем...
[O_o]
Објави коментар